«بانگ جواد»
کیست اندر حجره ‏ى در بسته افغان مى‏ کند
کز غم او فاطمه گیسو پریشان مى‏ کند
همچو انسانى که مى‏ سوزد درون آتشى
آب آب از پشت در با قلب سوزان مى ‏کند
گاه مى‏ گوید: که زهرم داده‏ اید، آبم دهید
گاه با حق گفتگو با چشم گریان مى ‏کند
ام فضل بى حیا تا نشود بانگ جواد
امر برکف کوبى جمع کنیزان مى‏ کند
ریخت ام الفضل آبى را که مى‏ برد آن کنیز
دید چون آن خادمه بر شاه احسان مى ‏کند
جان به قربانش که در آن پیچ و تاب تشنگى
یاد از لبهاى خشک شاه عطشان مى‏ کند
برد گلچین دغل آن شاخه ‏ى طوبى به بام
آرى آن ظالم، جفاى خویش پنهان مى ‏کند
خواست آن گل را کند پژمان به زیر آفتاب
دید پر در پر به رویش سایه مرغان مى ‏کند
کینه ورزى تا کجا یارب که از بعد سه روز
دشمن از بامش به خاک کوچه غلطان مى ‏کند